Met veel verdriet delen we mee dat Diego, de hond van Frances, begin oktober plotseling, in zijn slaap, is overleden. We weten helaas niet wat er is gebeurd. Met zijn 3,5 jaar was hij nog veels te jong en stond hij midden in het leven. Hij was sterk en krachtig, zowel fysiek als mentaal. Blijkbaar kon zijn lichaam toch niet meer en heeft hij het leven verlaten. Hij wordt intens gemist.
~
Lieve Diego, mijn maatje, mijn allesie. Ik mis je zo ontzettend. Mijn leven was ingericht op alle avonturen die ik voor ogen had voor en met jou. Uiteraard niet voordat we eerst geduldig de pupfase hebben doorlopen. Waar jij zo knap al met je 12 weken voor een paar uur alleen thuis kon blijven, omdat ik zo nodig alweer andere eigenaren met hun pups en honden moest lesgeven. En ja…daarna die helse puberfase van je door. Want jeetje, wat had jij een doorzettingsvermogen in alles. Trekken aan de lijn, op de bank terwijl het niet mocht, de kat plagen. Trainen, vallen en weer opstaan. Ook voor ons. Dat doorzettingsvermogen heb ik nooit vervloekt, omdat ik wist dat we dat ook juist konden gebruiken in de ambities die ik met je had. Vanaf 1,5 jaar rustig geproefd aan allerlei activiteiten: wat vinden we allebei leuk om te doen? Waar worden we samen gelukkig van? En dat geluk vonden we in het hardlopen, de jacht en het veldwerk, waar jij gewoon voor was gemaakt. Vanaf het begin waren wij samen één, maar pas echt het afgelopen half jaar voelde het alsof alles tussen jou en mij op zijn plek was gevallen. Ik kon jou lezen en schrijven, maar jij mij ook. Je puberale gedrag was gaan liggen, je onzekerheid en daardoor je ‘grote bek klein hartje’ was verminderd. Je had net de eerste stappen in het volwassen leven gemaakt. We hadden nog zoveel mooie, leuke, geweldige en gekke avonturen moeten beleven samen. We waren pas net begonnen. En nu ben je er niet meer.💔 Hopelijk heb ik je, ook al was het maar kort, een waardig leven geboden. Ik zeg met heel mijn hart dat ik 3,5 jaar intens van je heb genoten. Je bent voor altijd bij me ❤️
