De pad: giftig voor de hond

Het is misschien niet moeders mooiste, de pad! En wat kan een pad nou voor kwaad doen? Maar schijn bedriegt toch wel een beetje voor deze amfibie, want de pad is giftig voor je hond. Waarom de pad giftig is, hoe het dan zit met de kikker en wat je kunt doen als je hond met een van beide in aanraking is gekomen, leggen we hier uit!

De paddentrek

Zo zie je ze praktisch nooit, en opeens van februari tot april vind je ze overal. De paddentrek is in de lente een jaarlijks fenomeen waarbij de padden uit hun winterslaap komen en richting het water trekken om zich daar voort te planten. De padden trekken er vooral op uit wanneer de temperatuur buiten zacht is en de luchtvochtigheid hoog. Ook doen ze dit met name vanaf schemertijd, zodat ze een stuk minder in het zicht van hun vijanden de overtocht heelhuids bereiken.

Hoe is de pad giftig voor de hond?

Een pad is een prooidier voor met name grote vogels, denk aan de reiger en de ooievaar. De pad heeft een paar slimme trucjes achter de hand om zich daar tegen te weren. Als een pad wordt aangevallen, dan houdt hij zich in eerste instantie voor dood, in de hoop dat de aanvaller de interesse verliest en ‘m laat voor wat het is. Mocht dat niet helpen, dan scheidt hij via de klieren in zijn huid (met name bij de ogen) een giftige stof af. Dit gif irriteert de slijmvliezen en smaakt erg bitter, voor praktisch elk dier onprettig, en dus wordt de pad dan weer uitgespuugd. Leuk detail: ook vissen hebben een hekel aan deze paddensmaak, wat ervoor zorgt dat de padden zich kunnen voortplanten en de kikkervisjes het overleven in visrijk water.

Wat zijn verschijnselen van paddengif bij de hond?

Nu is de hond in de basis geen natuurlijke vijand van de pad, maar je begrijpt dat als je hond wil spelen met een springende pad of het diertje in de bek neemt, de pad alsnog zijn gif zal loslaten en de hond daarmee in aanraking zal komen. Voor een gezonde middelgrote tot grote hond geeft dit meestal wat irritatie aan de slijmvliezen (irritatie in/rondom de bek), maar eventueel ook de neus, ogen en lippen indien daar contact is geweest. Dit kan opgevolgd worden door ontsteking, meestal wanneer de hond veel gif heeft binnengekregen. Heeft je hond een pad opgegeten of water gedronken (of gezwommen en veel water tot zich genomen) waarin een pad lang heeft gezeten? Dan kunnen er meer symptomen optreden. Ook bij kleine honden, oude honden of honden met gezondheidsproblemen kunnen deze symptomen van toepassing zijn, denk bijvoorbeeld aan:

• veel aanmaak van speeksel
• onrustig gedrag zoals schudden met de kop of krabbelen
• braken of kokhalzen
• niet of slecht willen eten
• coördinatieproblemen.

Wat kun je doen als je hond in contact is geweest met een pad?

Het gif zal in de meeste gevallen niet levensbedreigend zijn voor je hond. Je hond zal hooguit wat irritatie ervaren in/rondom de bek van het gif. Maatregelen die je kunt treffen is:

• de bek van de hond uitspoelen met water
• bij alleen irritatie van slijmvliezen hoef je verder geen actie te ondernemen en heeft je hond na 12 uur al minder tot geen last meer (het gif is dan uitgewerkt)
• heeft je hond een pad volledig opgegeten, vertoond hij 1 van de 5 bovengenoemde symptomen, raadpleeg dan de dierenarts
• bij twijfel, altijd de dierenarts inschakelen.

Hoe zit het met kikkers, zijn die ook giftig voor de hond?

In het algemeen scheidt een pad meer gifstoffen uit dan een kikker. Zeker van de Nederlandse kikkers hoeven we voor de giftigheid voor je hond niet echt te vrezen. Wel kunnen kikkers een mogelijke besmettingsbron zijn van long- en hartwormen, dus het is en blijft raadzaam je hond niet te laten spelen met kikkers of deze in de bek te laten nemen.

Pad of kikker in de buurt van mijn hond, wat nu?

De meeste honden zullen door de vieze smaak van de pad en de daarmee gekoppelde pijnlijke ervaring al snel om de amfibie links te laten liggen. Mocht jouw hond een doorzetter zijn, of zo’n springende pad toch reuze interessant vinden, dan is het handig te voorkomen dat je hond de pad (of kikker) eet. Op plekken waar je weet dat padden en kikkers trekken, je hond tijdelijk niet loslaten of goed in de gaten houden zodat je tijdig kunt ingrijpen. Daarbij is het natuurlijk handig je hond een commando als ‘los’ of ‘laat’ aan te leren, zodat de hond de pad snel uit zijn bek laat vallen en niet doorslikt. Uiteraard heeft de hond dan al wel het gif van de pad binnengekregen, maar wordt er minder lang aan blootgesteld dan als je niet zou ingrijpen. En tot slot kun je een pad of kikker altijd even een handje helpen door ‘m ietsje verder weg te zetten. De dierenbescherming zal je dankbaar zijn dat je ze helpt drukke wegen over te steken. Een pad is misschien wel glibberig, maar bijt niet! Wel even je handen wassen daarna, om besmetting met je eigen slijmvliezen en die van je hond te voorkomen.